زمینه و هدف: دیابت از جمله بیماری‌های مزمن شایع و پرعارضه‌ای است که عوامل مختلفی در خودمراقبتی و کنترل آن نقش دارند. بررسی‌ها نشان می‌دهد که مراقبت‌های سنتی، که تاکنون انجام می‌شده، کافی نیست. هدف از مطالعۀ حاضر تعیین تأثیر آموزش الکترونیک بر رفتار خودمراقبتی افراد مبتلا به دیابت نوع دو عضو انجمن دیابت شهرستان بابل است.
مواد و روش‌ها: این پژوهش مطالعه‌ای مداخله‌ای از نوع شاهددار است که در مورد 180 نفر از افراد مبتلا به دیابت انجام شد. این بیماران به روش نمونه‌گیری تصادفی ساده به دو گروه 90 نفری مورد و کنترل تقسیم شدند. فقط به گروه مورد به روش الکترونیک به‌مدت سه ماه آموزش داده شد. قبل و بعد از مداخله، داده‌های مربوط به خودمراقبتی به‌وسیلۀ پرسش‌نامۀ استاندارد خودمراقبتی دیابت (SDSCA) جمع‌آوری شد و با استفاده از نرم‌افزار آماری SPSS و آزمون‌های آماری توصیفی (تعداد، درصد، میانگین و انحراف‌معیار) و تحلیلی (آزمون کای اسکوئر و t زوجی) تجزیه‌وتحلیل شد.
یافته‌ها: بین میانگین نمرات خودمراقبتی، قبل و بعد از مداخلۀ آموزشی تفاوت معنی‌داری وجود داشت (0/001>P). میانگین نمرۀ خودمراقبتی سه ماه بعد از مداخلۀ آموزشی در گروه مورد افزایش یافت؛ به‌‍طوری‌ که از نظر آماری دارای اختلاف معنی‌دار بود (0/001>P). میانگین نمرۀ خودمراقبتی در گروه کنترل سه ماه بعد از مداخلۀ آموزشی کاهش یافت، به‌طوری ‌که در جهت عکس از نظر آماری دارای اختلاف معنی‌دار شد (0/001>P).
نتیجه‌گیری: آموزش الکترونیک بر خودمراقبتی افراد مبتلا به دیابت در کنترل بیماری تأثیر مثبت دارد، به‌‌طوری ‌که میانگین نمرۀ خودمراقبتی افراد بهبود می‌یابد.