زمینه و هدف: با توجه به اینکه سیاست‌گذاری در زمینۀ آموزش ایمنی غذایی سازوکارهای ورود عموم مردم به سیستم کنترل موادغذایی را تقویت می‌کند و در تحقق همه‌جانبه و فراگیر ایمنی غذایی در جامعه مؤثر است، این پژوهش به تبیین ساختار سیاست آموزش در زمینۀ ایمنی غذایی برای درک فرایندها در موقعیت‌های اجتماعی و واقعی می‌پردازد. مواد و روش‌ها: تحقیق حاضر از نظر هدف، کاربردی و از نظر نوع داده‌ها، کیفی است و مبتنی بر رویکرد گراندد تئـوری است. گردآوری داده‌ها با ابزار مصاحبۀ نیمه‌ساختاریافته و روش نمونه‌گیری هدفمند به شیوۀ گلوله برفی انجام پذیرفت. جامعۀ آماری شامل 25 مدیر حوزۀ ایمنی غذایی با تجربۀ سیاست‌گذاری است که با آنها مصاحبه شد. همزمان با نمونه‌گیری، داده‌ها در نرم‌افزار MAXQDA.v2010 تجزیه‌وتحلیل شدند. یافته‌ها: نتایج نهایی تحقیق در هفت طبقۀ مفهومی بررسی شد که عبارت‌اند از طیف گستردۀ ذی‌نفعان در سیاست آموزشی و خلق محیط کلان پشتیبان آموزشی به‌عنوان زمینه، رویکرد همه‌جانبه و یکپارچۀ سیاست آموزشی ایمنی غذایی به‌عنوان پدیده، توسعۀ ایمنی غذایی مبتنی بر دانایی به‌عنوان شرایط علی، برآورده ساختن نیازهای منابع به‌عنوان استراتژی عملیاتی، بومی‌گرایی به‌عنوان شرایط واسطه‌ای و ارتقای فرهنگ و سواد تغذیه‌ای جامعه به‌عنوان پیامد. نتیجه‌گیری: در این مطالعه با تبیین الگوی مبتنی بر نظریۀ زمینه‌ای، ساختار سیاست آموزش ایمنی غذایی به دست آمد.
