زمینه و هدف: سرطان یک بیماری مزمن و ناتوان‌کننده است و خستگی یکی از عوارض شایع شیمی‌درمانی است. مطالعه‌ی حاضر با هدف تعیین تاثیر آموزش بر اساس مدل ارتقای سلامت پندر بر خستگی بیماران مبتلا به سرطان پس از شیمی درمانی انجام شده است.

مواد و روش‌ها: مطالعه‌ی حاضر از نوع مداخله‌ای (تجربی قبل و بعد با گروه کنترل) است. ۷۸ بیمار مبتلا به سرطان در سال ۱۴۰۲ به روش در دسترس انتخاب و بر اساس تخصیص تصادفی بلوک‌بندی شده به دو گروه آزمون و کنترل تقسیم شدند. تمامی افراد در دو گروه با تکمیل فرم اطلاعات جمعیت‌شناختی و مقیاس خستگی سرطان به‌صورت قبل و بعد مورد بررسی قرار گرفتند. جهت تجزیه‌وتحلیل داده‌ها با استفاده از آزمون تی‌مستقل و زوجی و آزمون‌های ناپارامتری یو‌ من-ویتنی و ویلکاکسون استفاده شد. تمامی آنالیزها به کمک نرم‌افزار آماری SPSS۲۰ و در سطح معنی‌دار ۰/۰۵ صورت گرفت.

یافته‌ها: دو گروه آزمون و کنترل قبل از آزمون از نظر شاخص‌های جمعیت‌شناختی و میزان خستگی همگون بودند (۰/۰۰۱>P) بعد از آزمون نتایج بیانگر کاهش میزان خستگی و ابعاد آن در گروه آزمون در مقایسه با گروه کنترل بود (۰/۰۵>P).

نتیجه‌گیری: آموزش بر اساس مدل ارتقای سلامت پندر دارای تاثیر معناداری در کاهش میزان خستگی بیماران تحت شیمی درمانی بوده و می‌تواند در کنار درمان‌های دارویی به بهبود شرایط جسمی و روانی و نیز افزایش سطح کیفیت زندگی این بیماران کمک کند.