زمینه و هدف:  خودکارآمدی و حمایت اجتماعی از عوامل تأثیرگذار در سلامت روان افراد محسوب می شوند و به ایشان کمک ‏می­کنند تا با شرایط استرس­زا و اضطراب­آور کنار بیایند و آسیب روانی کمتری را تجربه کنند. هدف اصلی پژوهش حاضر پیش­بینی سلامت روان معلمان براساس متغیرهای خودکارآمدی و حمایت ‏اجتماعی بوده است.
مواد و روش‌ها: با توجه به ماهیت موضوع و اهداف پژوهش، روش ‏پژوهش، توصیفی و از نوع همبستگی است. جامعۀ آماری این پژوهش شامل کلیۀ معلمان دورۀ ابتدایی و متوسطه دوم شهر تهران بوده است که از میان آنها تعداد ۴۴۷ نفر با روش نمونه‌گیری تصادفی خوشه­ای برای اجرای پژوهش انتخاب شدند. برای جمع‌آوری داده‌های پژوهش از پرسشنامه­های سلامت ‏عمومی(۲۸-GHQ )،  خودکارآمدی عمومی شرر و همکاران و حمایت اجتماعی ‏واکس و همکاران و برای تجزیه و تحلیل داده­های پژوهش از شاخص­های آمار ‏توصیفی و آمار استنباطی(رگرسیون چندمتغیره) استفاده شد.
یافته‌ها: نتایج پژوهش نشان داد که بین متغیرهای خودکارآمدی و حمایت اجتماعی با نشانه‌های جسمانی اختلال روانی رابطه منفی معناداری وجود دارد، لذا متغیرهای خودکارآمدی و حمایت اجتماعی می­توانند تغییرات نشانه­های جسمانی را در بین معلمان به گونه­ای معنادار (۰/۰۰۱>P) تبیین و پیش­بینی کنند. بین متغیرهای خودکارآمدی و حمایت اجتماعی با اضطراب و بی­خوابی رابطۀ منفی معناداری وجود دارد؛ بنابراین آنها می­توانند تغییرات مربوط به اضطراب و بی‌خوابی را بین معلمان به گونه‌ای معنادار(۰/۰۰۱>P)  تبیین و پیش­بینی کنند. بین متغیرهای خودکارآمدی و حمایت اجتماعی با اختلال در کارکردهای اجتماعی رابطۀ منفی وجود دارد؛ اما فقط متغیر خودکارآمدی می‌تواند اختلال در کارکردهای اجتماعی  بین معلمان را به گونه‌ای معنادار(۰/۰۵>P) تبیین و پیش­بینی کند. بین متغیرهای خودکارآمدی و حمایت اجتماعی با افسردگی رابطۀ منفی معناداری وجود دارد؛ لذا آن دو متغیر می­توانند تغییرات افسردگی بین معلمان را به گونه­ای معنادار(۰/۰۰۱>P) تبیین و پیش­بینی کنند.
نتیجه‌گیری: با به‌کارگیری شیوه­هایی برای افزایش خودکارآمدی معلمان در دورۀ تربیت معلم، فراهم نمودن حمایت اجتماعی و ارتقای وضعیت اقتصادی ـ اجتماعی ایشان در دورۀ اشتغال می­توان به ارتقای سطح سلامت روان بین آنها کمک نمود.
 

زمینه و هدف: رسیدن به سن سالمندی از عمده‌ترین پیشرفت‌های بشر است، ولی کاهش عملکرد جسمانی به ویژه تعادل، راه رفتن و نیز اختلالات شناختی از جمله مشکلات، در دوران سالمندان است که با عواقب و عوارض جسمانی، روانشناختی و اجتماعی همراه است. تحقیق حاضر با هدف بررسی آثار یک پروتکل تمرینی بر سلامت جسمی و شناختی در زنان سالمند ساکن در یک مرکز نگهداری از سالمندان صورت گرفت.
مواد و روش‌ها: در این مطالعه نیمه‌تجربی، ۲۴ زن سالمند (با میانگین سنی ۶/۰۵±۷۲/۴۰ سال و میانگین وزن ۴/۵۵±۶۲/۶۶ کیلوگرم) با وضعیت شناختی سالم که در یک مرکز نگهداری سالمندان ساکن بودند، بصورت تصادفی در دو گروه مداخله و کنترل مورد بررسی قرار گرفتند. گروه مداخله از یک دوره ۱۲ هفته‌ای تمرینات ترکیبی (شناختی-حرکتی) استفاده کردند. آزمون تعادلی برگ (BBS یا Berg balance scale)، آزمون بلند شدن و رفتن زمان دار (TUG یا Timed up and go test)، آزمون رسیدن عملکردی (FRT یا Functional reach test) و آزمون کوتاه وضعیت ذهنی (MMSE یا Mini–mental state examination) قبل و پس از مداخله از افراد گرفته شد.
یافته‌ها: یافته‌ها حاکی از بهبود نتایج آزمون FRT (۰/۰۰۲=p)، TUG (۰/۰۰۱=p)، آزمون تعادلی Berg (۰/۰۰۱=p) و آزمون MMSE (۰/۰۱۱p=)، در افراد گروه فعالیت بود.
نتیجه گیری: نتایج تحقیق حاضر نشان داد که برنامۀ تمرینی شناختی ـ حرکتی می‌تواند بر بهبود عملکرد حرکتی به ویژه تعادل و عوامل شناختی در زنان سالمند مؤثر باشد. بنابراین به نظر می‌رسد این نوع فعالیت، روش تمرینی سودمندی برای حفظ عملکرد حرکتی و کاهش سرعت کارکردهای ذهنی سالمندان باشد.