زمینه و هدف: والدین کودکان با اختلالات رشدی، به‌ویژه اختلالات طیف اوتیسم در معرض خطر بالای اضطراب و پریشانی هستند. لذا، این پژوهش با هدف بررسی اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر انعطاف‌پذیری روان‌شناختی و ارتقای سلامت مادران دارای کودکان مبتلا به اختلال اوتیسم انجام شد. مواد و روش‌ها: پژوهش حاضر، نیمه‌آزمایشی از نوع پیش‌آزمون ـ پس‌آزمون با گروه گواه بود. جامعۀ آماری پژوهش حاضر دربرگیرندۀ تمامی مادران دارای کودکان مبتلا به اوتیسم شهر قم در سال ۱۳۹۶ بود. با توجه به نیمه‌آزمایشی بودن طرح، نمونه‌ای به حجم ۳۰ بیمار (هر گروه ۱۵ نفر) با توجه به معیارهای شمول از بین افراد جامعۀ آماری به‌صورت داوطلبانه انتخاب شدند. اعضای نمونه به‌صورت جایگزینی تصادفی ساده، در دو گروه آزمایش و گواه قرار گرفتند. ابزار گردآوری اطلاعات شامل پرسش‌نامۀ کیفیت زندگی سازمان بهداشت جهانی (WHOQOL) مقیاس پذیرش و عملِ نسخۀ دوم (AAQ-II) بود. داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار SPSS نسخه ۲۱ و با روش تحلیل کوواریانس، تجزیه‌وتحلیل شدند. یافته‌ها: نتایج نشان داد، درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد، بر ارتقای سلامت و انعطاف‌پذیری روان‌شناختی (۰۱/۰>P) مادران دارای کودکان مبتلا به اوتیسم، تأثیر معناداری دارد. نتیجه‌گیری: مطابق یافتۀ پژوهش، درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد در ارتقای سلامت و کیفیت زندگی مادران دارای کودک اوتیسم مؤثر است.
