زمینه و هدف:  خودکارآمدی و حمایت اجتماعی از عوامل تأثیرگذار در سلامت روان افراد محسوب می شوند و به ایشان کمک ‏می­کنند تا با شرایط استرس­زا و اضطراب­آور کنار بیایند و آسیب روانی کمتری را تجربه کنند. هدف اصلی پژوهش حاضر پیش­بینی سلامت روان معلمان براساس متغیرهای خودکارآمدی و حمایت ‏اجتماعی بوده است.
مواد و روش‌ها: با توجه به ماهیت موضوع و اهداف پژوهش، روش ‏پژوهش، توصیفی و از نوع همبستگی است. جامعۀ آماری این پژوهش شامل کلیۀ معلمان دورۀ ابتدایی و متوسطه دوم شهر تهران بوده است که از میان آنها تعداد ۴۴۷ نفر با روش نمونه‌گیری تصادفی خوشه­ای برای اجرای پژوهش انتخاب شدند. برای جمع‌آوری داده‌های پژوهش از پرسشنامه­های سلامت ‏عمومی(۲۸-GHQ )،  خودکارآمدی عمومی شرر و همکاران و حمایت اجتماعی ‏واکس و همکاران و برای تجزیه و تحلیل داده­های پژوهش از شاخص­های آمار ‏توصیفی و آمار استنباطی(رگرسیون چندمتغیره) استفاده شد.
یافته‌ها: نتایج پژوهش نشان داد که بین متغیرهای خودکارآمدی و حمایت اجتماعی با نشانه‌های جسمانی اختلال روانی رابطه منفی معناداری وجود دارد، لذا متغیرهای خودکارآمدی و حمایت اجتماعی می­توانند تغییرات نشانه­های جسمانی را در بین معلمان به گونه­ای معنادار (۰/۰۰۱>P) تبیین و پیش­بینی کنند. بین متغیرهای خودکارآمدی و حمایت اجتماعی با اضطراب و بی­خوابی رابطۀ منفی معناداری وجود دارد؛ بنابراین آنها می­توانند تغییرات مربوط به اضطراب و بی‌خوابی را بین معلمان به گونه‌ای معنادار(۰/۰۰۱>P)  تبیین و پیش­بینی کنند. بین متغیرهای خودکارآمدی و حمایت اجتماعی با اختلال در کارکردهای اجتماعی رابطۀ منفی وجود دارد؛ اما فقط متغیر خودکارآمدی می‌تواند اختلال در کارکردهای اجتماعی  بین معلمان را به گونه‌ای معنادار(۰/۰۵>P) تبیین و پیش­بینی کند. بین متغیرهای خودکارآمدی و حمایت اجتماعی با افسردگی رابطۀ منفی معناداری وجود دارد؛ لذا آن دو متغیر می­توانند تغییرات افسردگی بین معلمان را به گونه­ای معنادار(۰/۰۰۱>P) تبیین و پیش­بینی کنند.
نتیجه‌گیری: با به‌کارگیری شیوه­هایی برای افزایش خودکارآمدی معلمان در دورۀ تربیت معلم، فراهم نمودن حمایت اجتماعی و ارتقای وضعیت اقتصادی ـ اجتماعی ایشان در دورۀ اشتغال می­توان به ارتقای سطح سلامت روان بین آنها کمک نمود.