زمینه و هدف: کارکنان نیروی انتظامی، به‌عنوان منابع انسانی سازمان ناجا، به لحاظ ویژگی‌های ذاتی حرفۀ نظامی با مسائل شغلی متعددی مواجه‌اند و درنتیجه در معرض آسیب‌پذیری روان‌شناختی بیشتری نسبت به کارکنان سایر مشاغل هستند. هدف از پژوهش حاضر تعیین رابطه متغیرهای خودکارآمدی و حمایت اجتماعی با کیفیت زندگی کارکنان انتظامی شهر تبریز است. مواد و روش‌ها: برای این منظور ۳۵۰ نفر از کارکنان مرد انتظامی شهر تبریز به روش نمونه‌گیری خوشه‌ای تصادفی انتخاب شدند. برای اندازه‌گیری متغیرها، افراد شرکت‌کننده مقیاس‌های خودکارآمدی، حمایت اجتماعی و کیفیت زندگی را تکمیل کردند. برای بررسی قابلیت اعتماد و روایی این مقیاس‌ها از روش آلفای کرونباخ استفاده شد که نتایج بیانگر مطلوبیت این مقیاس‌ها بود. داده‌ها با نرم‌افزار لیزرل تحلیل شدند. یافته‌ها: یافته‌های پژوهش با استفاده از روش تحلیل مسیر، حاکی از آن بود که کیفیت زندگی کارکنان انتظامی متأثر از حمایت اجتماعی و خودکارآمدی است. بدین صورت که حمایت اجتماعی به صورت مثبت بر کیفیت زندگی اثر مستقیم دارد. همچنین خودکارآمدی توانسته نقشی واسطه‌ای در ارتباط بین حمایت اجتماعی و کیفیت زندگی ایفا کند. برای ارزیابی مدل از شاخص‌های چندگانه ازجمله میزان (۰/۰۷۷)RMSEA و (۰/۹۸) GFI استفاده شد و نتایج نشان داد مدل پیشنهادی با داده‌ها برازش دارد. نتیجه‌گیری: با توجه به یافته‌ها، حمایت اجتماعی و خودکارآمدی باعث بهبود کیفیت زندگی کارکنان انتظامی می‌شود.
