مقدمه: پیشگیری اولیه، کارآمدترین روش جلوگیری از افزایش فراوانی اعتیاد در جامعه می باشد. این مطالعه با هدف تعیین میزان قصد و رفتار پدران در پیشگیری از گرایش فرزندان به مواد اعتیاد آور صورت گرفت. روش کار: دراین مطالعه توصیفی- تحلیلی 180 نفر از پدران شهر یزد به روش تصادفی چند مرحله ای انتخاب شدند ابزار جمع آوری داده ها، پرسشنامه ای سه قسمتی شامل هفت سوال جمعیت شناختی و زمینه ای، پنج گویه قصد رفتار و نه سوال عملکرد به صورت خود گزارش دهی بود که توسط نمونه ها تکمیل گردید. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS-18 وآمار توصیفی و آزمو نهایی نظیر تی مستقل، آنووا، آنالیز رگرسیون خطی و ضریب همبستگی پیرسون در سطح معناداری 05 / 0 مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفتند. یافته ها: در بخش قصد رفتاری، تمایل به انجام رفتار از شش ماه آینده و در قسمت رفتار، صحبت صحیح و منطقی و برقراری رابطه صمیمانه با فرزندان دارای امتیاز بالاتر بودند. در سازه قصد رفتاری 04/64 و رفتار 11/68 درصد از حداکثر نمره قابل اکتساب کسب شد. پدران دارای سطح تحصیلات لیسانس و بدون سابقه اعتیاد در دوستان و خانواده از رفتار بالاتر و پدران مطلقه از قصد بالاتری برخوردار بودند. قصد رفتار 9/17 درصد از واریانس رفتار را پیش بینی نمود نتیجه گیری: با توجه به تبیین قصد رفتاری در انجام رفتارهای پیشگیری کننده، توصیه م یشود که جهت تهیه و اجرای برنامه های آموزشی ، موارد مربوط به نحوه صحبت صحیح و منطقی و برقراری رابطه صمیمانه با فرزندان بیشتر مورد توجه و آموزش قرار گیرد.