زمینه و هدف: کارکرد نامناسب سازمان‌ها ارتباط مستقیمی با بهداشت روانی و جسمی مردم آن جامعه دارد؛ ازجمله این سازمان‌ها، دانشگاه‌های علوم پزشکی است که آموزش دانشجویان پرستاری را بر عهده دارد. هدف اصلی این پژوهش عبارت است از ارتباط برنامه‌ریزی آموزشی با بهداشت روانی دانشجویان پرستاری دانشگاه علوم پزشکی تهران با تأکید بر عوامل استرس‌زای آموزشی و روش‌های مدیریت استرس.

مواد و روش‌ها: در این مطالعه توصیفی- مقطعی از دو پرسشنامه استفاده شد: پرسشنامه محقق ­ساخته (10/71 =a) و پرسشنامه جالوویس. به‌منظور تعیین ضریب همبستگی پرسشنامه جالوویس از آزمون و بازآزمون بعد از 3 هفته انجام شد (89/r=). از بین دانشجویان پرستاری دانشکده پرستاری دانشگاه علوم پزشکی تهران 354 نفر به عنوان نمونه با روش نمونه‌گیری تصادفی انتخاب شدند. داده­ها با استفاده از آماره­های توصیفی و آماره­های تحلیلی (تی تست، تحلیل واریانس یک­طرفه) از طریق SPSS 21 تجزیه ­وتحلیل شدند.

یافته‌ها: از بین 354 دانشجوی موردمطالعه، 32/1% مشکوک به اختلال روانی بودند؛ که این میزان در زنان 7 /29 % و مردان 34/3% بود. بین بیماری‌های جسمی و سلامت روانی قبلی ارتباط معناداری وجود داشت. بین عوامل استرس‌زا و سلامت روان نیز ارتباط معناداری به­دست ­آمد. همبستگی معناداری بین سلامت روان و عوامل استرس‌زای آموزشی مانند نگرش منفی در جامعه درباره پرستاری و ابهام درباره نقش حرفه‌ای پرستاران در زمان آموزش وجود داشت.

نتیجه‌گیری: تعدادی از دانشجویان پرستاری مشکوک به اختلالات روانی بودند. ازاین‌رو، به‌منظور جلوگیری از اثرات تخریبی روان‌شناختی و جسمی ناشی از استری بر دانشجویان، تأمل درباره عوامل استرس‌زای آموزشی جهت کاهش مسائل ذهنی توصیه‌شده است.

نوع مقاله: مطالعه پژوهشی.