زمینه و هدف: در دهه‌های اخیر و همزمان با ظهور و گسترش فناوری‌های جدید، تغییرات عمده‌ای در سبک و ماهیت بازی‌های کودکان ایجاد شده است. نقش فرهنگ در پذیرش و گسترش بازی‌های مدرن و رایانه‌ای، از مهم‌ترین عواملی است که بایستی به صورت جدی بررسی شود. ازاین‌رو، این مطالعه برای واکاوی تجارب مادران نسبت به علل گرایش کودکان به بازی‌های رایانه‌ای انجام گرفت.
مواد و روش‌ها: پژوهش به صورت پدیدارشناسی انجام شد و تجزیه و تحلیل اطلاعات با روش کلایزی به انجام رسید. روش جمع‌آوری اطلاعات، مصاحبه نیمه‌سازمان‌یافته با ۲۰ نفر از مادرانِ کودکانِ عادی با بازه سنی ۷-۴ سال است. مصاحبه‌ها حول محور نگرش مادران نسبت به بازی و علی‌الخصوص بازی‌های رایانه‌ای، براساس نظریه آشیانه رشدی، در سال ۱۳۹۴ انجام شد.
یافته‌ها: از مجموع یافته‌های این پژوهش، هفت مفهوم اصلی(محدودیت مکانی برای بازی‌های گروهی، ارتباط اجتماعی نداشتن کودک با دیگر کودکان، اختصاص ندادن وقت کافی برای فرزندان، آموزش ندادن بازی به کودکان توسط والدین، استفاده والدین و دیگر کودکان از وسایل رایانه‌ای، جذابیت، تنوع و پیچیدگی بازی‌های رایانه‌ای، و نیز در دسترس بودن بازی‌های رایانه‌ای در هر مکان و زمان) استخراج شد.
نتیجه‌گیری: یافته‌های پژوهش حاضر می‌تواند به کشف نقاط ضعف و کمبودهای موجود در بسترِ فرهنگیِ حاکم بر جامعه، کمک کند و مقدمه‌ای باشد برای انجام پژوهش‌های آتی در زمینه یافتن روش‌هایی به منظور رفع ضعف‌ها و کمبودهای موجود در سیر فرهنگی حاکم بر جامعه کنونی.