زمینه و هدف: استئوپروز نوعی بیماری است که با کاهش تودۀ استخوانی همراه است. حداکثر تودۀ استخوانی تا ۳۰ سالگی ساخته می‌شود. مطالعۀ حاضر با هدف بررسی تأثیر مداخلۀ آموزشی براساس نظریۀ خودکارآمدی بر خودکارآمدی رفتار پیشگیرانه از استئوپروز در نوعروسان مراجعه‌کننده به مرکز آموزش حین ازدواج شهرستان زنجان در سال ۱۳۹۶ انجام شد. مواد و روش‌ها: در این مطالعۀ مداخله‌ای نیمه‌تجربی، بعد از ورود ۱۳۸ نفر از نوعروسان به روش نمونه‌گیری دردسترس، افراد انتخاب‌شده به‌طور تصادفی به سه گروه (دو گروه مداخله و یک گروه کنترل) تقسیم شدند. بعد از تکمیل پرسش‌نامۀ محقق‌ساخته در سه گروه، محتوای آموزشی در گروه مداخلۀ اول به‌صورت حضوری و در گروه مداخلۀ دوم از طریق تلگرام آموزش داده شد. دو ماه بعد، گروه‌های مداخله و کنترل ارزیابی شدند و داده‌ها در نرم‌افزار SPSS نسخۀ ۲۳ وارد و با استفاده از آزمون تحلیلی واریانس تحلیل شدند. یافته‌ها: پس از مداخله، در گروه مداخلۀ حضوری میانگین نمرات خودکارآمدی تغذیه (۳/۸۲±۲۹/۱) و خودکارآمدی فعالیت فیزیکی (۱/۵۹± ۶/۳۵) و در گروه مداخله تلگرام میانگین نمرات خودکارآمدی تغذیه (۲/۷۶±۲۹/۲)، خودکارآمدی فعالیت فیزیکی (۱/۴۱± ۶/۷۱) بود که تفاوت آماری معنی‌داری با میانگین نمرات خودکارآمدی تغذیه (۵/۲۵± ۲۳/۵۹) و خودکارآمدی فعالیت فیزیکی (۲/۷۷±۵) در گروه کنترل داشت. این اختلاف میانگین در گروه تلگرام نسبت به گروه مداخلۀ آموزش حضوری بیشتر بود. نتیجه‌گیری: آموزش‌های مبتنی بر نظریۀ خودکارآمدی به‌صورت حضوری و از طریق شبکه‌های اجتماعی (تلگرام) در افزایش خودکارآمدی رفتارهای پیشگیری‌کننده از استئوپروز مؤثرند. تأثیر استفاده از شبکۀ اجتماعی تلگرام بیش از آموزش حضوری است.
Besharti N, Jafari F, Zarei F. Comparison of the Effect of Verbal and Nonverbal Education Based on Self-Efficacy Theory on the Self-Efficacy of Osteoporosis Prevention Behavior in Brides Who Were Referred to Pre-Marriage Counselling Center in Zanjan in 2017.. Iran J Health Educ Health Promot 2019; 6 (4) :358-366 URL: http://journal.ihepsa.ir/article-1-918-fa.html
بشارتی نینا، جعفری فاطمه، زارعی فاطمه. مقایسۀ تأثیر دو روش آموزش حضوری و غیرحضوری بر خودکارآمدی رفتار پیشگیرانه از استئوپروز در نوعروسان مراجعه‌کننده به مرکز آموزش حین ازدواج شهرستان زنجان در سال 1396. آموزش بهداشت و ارتقای سلامت. 1397; 6 (4) :358-366
